Wij stonden even stil,
dachten aan mensen in hun verdriet
in hun eenzaamheid.
Als na de uitvaart,
het weer stil geworden is,
als geliefden verhuisd zijn naar je hart,
dan laat je hen niet los,
maar hou je hen anders vast.
Dan gaat verdriet vaak altijd mee,
als een schaduw,
dan wisselen mooie herinneringen,
met verdrietige momenten,
dan prikt het achter je ogen,
terwijl je het soms,
niet aan een ander uit kunt leggen,
dan is er het besef,
dat wij nog leven, in de toekomst,
terwijl anderen verleden zijn,
de mensen van voorbij,
eenzaamheid raakt je dan zo.