Het was heel even stil, niet al te lang,
stil om aan hen te denken,
aan de mensen van voorbij.

Doet het verdriet ons nog wel wat,
of zijn wij te professioneel geworden,
horen wij het allemaal onbewogen aan.

Wij mochten straks weer weg,
ook al is het soms hartverscheurend,
maar grote mensen huilen niet.

We weten dat komt straks nog wel,
maar dan zijn we er niet meer bij,
meestal niet, heel even soms.

Nu stonden wij elk met onze eigen gedachten,
even stil, straks agendapunt 2,
enzovoort, want er moet wel bestuurd worden.

Wij zijn vaak bezig met alles te regelen,
verwerking en aanvaarding is voor anderen,
elk op hun eigen manier.

Wij zijn nuchter en toch betrokken,
het moet menswaardig en integer,
met respect en meelevend.

Dicht bij de mensen in het dorp,
zonder teveel druk van de commercie,
met liefde voor onze medemensen.

Teije Penninga